Gesprek in het Vara-programma De leugen regeert over de foto bij mijn interview in Opzij. Columnist Sylvain Ephimenco had zich geshockeerd betoond over de foto en vond plaatsing niet nodig. Gesprek met hem, met Opzij-hoofdredacteur Cisca Dresselhuys en mijzelf.
ik zag je in ‘de leugen regeert’ vanavond en heb je gewaardeerd voor de blik op jouw vorm van borstkanker. Het antwoord op de vraag of de foto iets toevoegt aan de tekst is overduidelijk een ‘ja’, omdat de Trouw columnist zich afvraagt of je de lezers deze confrontatie aan mag doen. Dat vraagt hij zich niet af over de tekst. De aanblik zegt dus meer dan de woorden.
Bedankt voor de realistische kijk die je de mensen laat zien. Verder alle sterkte en kracht tijdens de behandeling.
hoezo mogen wij vrouwen met één borst ons niet meer laten zien..de aanblik is te confronterend?
..luister dan maar eens naar mijn dochter van 12..zij zegt tegen mij..’mama…ik ben er helemaal aan gewend hoor dat je er nu maar eentje hebt…dat je er nu zo uit ziet..het hoort nu bij je..het is goed…ik kan me al bijna niet meer voorstellen dat je er 2 hebt’..ik hoef mijn lijf voor haar niet te bedekken
..ik vind het raar als wij ons moeten gaan verstoppen … hoeveel vrouwen moeten niet een borst missen..en moeten al deze vrouwen zich vervolgens ook nog eens gaan verstoppen?
en wat als je verder wilt met je leven?..dan wil je toch ook verder met je lichaam zoals het nu … ik baal ervan..ik heb het programma ‘de leugen regeert’ niet gezien..maar Karin..ik vind het super goed dat je door die angst van mensen heenbreekt..natuurlijk schrikken mensen van een amputatie..van een aangedaan lijf maar als je niet meer kunt lopen en een rolstoel nodig hebt..moeten anderen dat ook zien..misschien niet de meest handige vergelijking..ik weet dat kanker heel veel angst oproept..dat is logisch..maar toch..ik wil mezelf kunnen laten zien..mezelf mooi voelen..ik wil er mee leven..ja het is confronterend..maar ja..dat is het ook..het leven is ook niet geheel veilig…het zit vol met gevaren…
Ik werk in het onderwijs met pubers en sta zonder prothese voor de klas…de kinderen zien het niet eens..ze zien mij..ze zien mij als geheel..ik laat ze juist zien dat ik me goed voel zo…ook na ik dit heb meegemaakt. Ik voel me met een prothese net een paspop..
Ik doe die kinderen niets aan. Het zou toch bizar zijn als ik me niet meer mocht tonen..als ik niet meer mocht houden van mijn lijf en er niet meer mee voor de dag mocht komen? omdat ik een borst mis? omdat ik kanker heb gehad? moet ik me daarom gaan schamen voor de gezonde mens die er niets van wil weten?